Het vervolg op het meer dan prima debuut van Emiel de Wild is eindelijk uit. Wie ik ben begint meteen spannend met bokkige jongeren die vooral druk zijn met niet naar school hoeven, diepzinnige dialogen met mooiste meisjes ('Hé!''Hé!') en de aanschaf van werpsterren. Tot ze horen van de zelfmoord van een klasgenoot. De Wild steekt meteen in het eerste hoofdstuk Derk Visser naar de kroon, en dat is ook al nietdeminste. Sterker nog, van mij mag er veel meer van dit.
↧